2021 is geen ‘beter’ jaar (5/5)

*Note van de auteur
Dit jaar maakte ik 2 keer een soort parodie op een podcaststijl.
En dacht; daarmee kan ik ook nog wel het jaar mee uit.
Zodoende.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het is voer voor kunst.

Uitgeschreven tekst hieronder

De nacht bleef als een sluimerende moordenaar hangen
over de ochtend en middag, tot hij weer mocht toeslaan.
Het is voor ons weer duidelijk wie ook dit jaar zal zegevieren.
De nacht, dus.
Met al hen donkere hoekjes, verloren hoop en achter elk kastje een potentieel monster.
Als we geluk hebben,
wat we niet meer veel hebben,
maar als we geluk hebben,
schijnen er soms wat sterren boven onze hoofden.
Die verlichten wat er nog wel is.
Waarna we daar als lijkenpikkers op af rennen.
Om, zoals vrouwen in Amerikaanse series in grote warenhuizen met uitverkoop,
te vechten om nutteloze objecten, vervlogen dromen en vlagen van uitzicht.

Terwijl in de blijvende nacht de wanhoop regeert en de lievelingswoorden van menig collega als prostituee en spraakmakende moord of onopgelost mysterie de termen zijn van het nieuwe gewelddadige leven.

En temidden van al dit geweld,
van deze vreselijke apocalypse,
sta ik.
Ik ben theatermaker.
En ik maak nu podcasts.
Waarom?
De echte reden zal ik nooit vertellen, of misschien wel uit ‘relatableness’.
Dat is Engels voor herkenbaarheid, dat blijkt beter te werken om de jeugd aan te spreken.
Zo hop ik van de hak op de tak, om je voor te zijn, zodat jij zelf niet te lang blijft hangen
bij de aspecten van mijn verhaal zonder conclusie.

De ware reden van mijn nieuwe werk, want om het een hobby te noemen is uit den boze,
dan geef ik de politiek gelijk en dat kunnen we nu even niet gebruiken.
De ‘we’ in deze is de culturele sector, voor wie ik spreek sinds ik mijn podcast maak.

maar de ware reden is dat het kán.
Ik kan het.
En dat ik het kan, betekent niet dat iedereen het moet doen.
Concurrentie is moordend, maar mijn concept is het belangrijkst.
Mijn doel? Mijn doel is om mensen te informeren.
Ik ben een literaire verslaggever van een ramp.
De ramp?
Wijzelf.

Wij, de gehele mensheid, die nu met die afschuwelijke mondbescherming pijlen moet volgen in Supermarkten, waar we ons allemaal kwaad om maken. Niemand wil zich betutteld voelen, maar we laten ons betuttelen. Zo spreken de mensen die ik spreek over deze ramp, terwijl ik tegen de richting in pijlen volg om die mensen uit te dagen. Want ik ben een goede verslaggever. Ik weet waar het drama ligt en ik zoek het op. En als ik het niet vind; creëer ik het.
Allemaal voor de content.
Een woord wat je niet meer mag zeggen, maar dat ik graag in mijn mond neem.
Want naast verslaggever, ben ik ook graag recalcitrant.
Terwijl mijn stijl in een zee van dezelfde monotone stemmen zwemt, waar alleen mijn vrienden nog naar luisteren.

Mijn artistieke vrienden, die ik zo lief heb.
Met wie ik oesteravonden organiseer, boekenclubs mee begin en via Zoom of andere corona-media een stukje speel.
Allemaal op anderhalve meter afstand.
We doen dat niet, maar als je het zegt klinkt het verantwoord en als de waarheid.

De rest van mijn vrienden, de niet-creatieven en mijn familie.
Die ik niet per se lager inschat, maar gewoon ‘anders’.
Zij hebben hun kwaliteiten elders liggen.
Die ik niet meer ‘normalo’s’ mag noemen,
die hoeven niet te luisteren.
Voor hen maken we geen content.

Voor hen maakt de commerciële al genoeg.

En zullen dat blijven doen.

Terwijl wij hier wegkwijnen in de naam der kunst en niet zien hoe bubbelig wij bezig zijn.
Want ik ben op avontuur.
Ik ben op een missie.
Uiteindelijk, misschien over vijf of tien jaar, zal er iemand zijn die zegt.
Heb je die podcast gehoord over die jongen die in 2021 vastlegde hoe vreselijk de mens is in tijden van crisis?
Die was bijzonder.
verouderd, hoor, maar wel bijzonder.
Wat zal hij nu doen?

En het antwoord zal in vele formaten te verkrijgen zijn, maar zal in essentie klinken:
Niet meer relevant.

Je kan hier terug naar ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (4/5)’
Of naar het begin ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

2021 is geen ‘beter’ jaar (4/5)

*Note van de auteur
Ja, dit was even een moetje. Zoals je misschien merkt.
Ik wil vijf teksten maken, dus daar moet je je dan aanhouden.
Maar soms wil het gewoon even niet.

En toch voor de gedachte: leren loslaten, mensen. Leren. Loslaten.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het wordt improvisatie.

Een koude eerste dag van het jaar
De mist rolde over de nieuwejaarsgrond
als een reset-knop van de vorige avond
kolkte het door de stad, het land, de boulevard.

Het was een jaar waar tijd geen rol had
Waar we vaak alleen
of samen binnen zaten
te wachten tot het eind eraan zat.
Of dat eind nou van ons of de tijd scheen.

We kijken naar onze agenda’s, kalenders of andere planners
en zien weer de cijfers van dagen
van 1 tot éénendertig
of dertig, die horen er ook nog bij.
En wat zegt dat ons nu, na dit historisch rare jaar?

Hiervoor weet je nog
hoe het ongeveer zou lopen.
Je pakt je pen en maakt een rijm,
die loopt van a, b, b terug naar a
Maar dan ineens leek het lijntje weg te zijn
En waar moet je dan nog heen?
Naar… Appelscha?

Loslaten dus, hoe je denkt dat dingen werken
Dat leren we dan, als je er iets van leren kan.
Er valt niks meer te voorspellen
Geen systemen te ontdekken
het leven loopt zoals het gaat
en de rest?
Dat zullen we morgen dan weer merken.

Je kan hier terug naar ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (3/5)’
Of naar het begin ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

2021 is geen ‘beter’ jaar (3/5)

*Note van de auteur
Ik gooi het even over een andere boeg, meer mijn eigen stijl.
Nou ja, alles hier is natuurlijk mijn stijl.
Maar dit ligt mij het beste.

Ik dacht over hoe ik gewend ben geraakt om in ‘mijn bubbel’ van alles normaal te vinden.
Kijk echt niet op van ‘afwijkend’.
Maar dan vergeet je nogal snel dat het grootste gedeelte van de mensen (nog) niet zo ver is.

Dus dacht ik…

2021 is geen ‘beter’ jaar, maar hopelijk lukt de acceptatie eens wat meer

Je hebt twee nieuwe berichten.
Eerste bericht ontvangen vandaag om 00:34 uur.


Hallo lieverd van me, het is je tante Rita.
Ja ik dacht, kom Riet, pak die telefoon nou eens op en bel je neefje.
Of moet ik tegenwoordig nichtje zeggen?
Of ben je dan geen ehm hoe heet dat nou…
Frans..
Frans hoe heet dat?
Als je van stekkerpositie verandert?
Travestiet?
Nee toch? Dat is het niet, hè?
Wat Mau is nu, Frans.
Nee.
Nee niet travestiet, jij houdt gewoon je stekkertje toch?
Nou ja, jongen, moet je luisteren, je tante Rita en ome Frans hebben er heel lang over gepraat.
Met de mensen van de kaartclub, de mensen van de campingvereniging, het klootschieten..
Frans heeft nog met de dochter van de slager gebeld,
die heeft de havo afgerond dus die zal het wel weten,
en we hebben besloten dat het tegenwoordig helemaal niet meer erg is.

Ja, je mag dan op hetzelfde geslacht vallen hè.
Maar dat moet jij weten hebben we besloten.

Kijk, je tante Rita en ome Frans hebben ook wel eens geëxperimenteerd,
maar dat was in de jaren zeventig.
Dat telt niet.
Nee, dat telt niet, Frans.
Nee, die keer ook niet.
Frans heeft het hier over hele rare dingen.

Ik werd vanmorgen wakker, peukie d’r bij senseo’tje d’r in je weet hoe dat gaat hier hè,
gaat al jaren hetzelfde, daar hoef je echt niet meer voor langs te komen.
Doe je ook niet, maar je mist niks.
En ik keek zo naar dat berichtje wat jij had geplaatst,
waar was dat nou Frans?
Die foto?
Die foto van Mau met al die jongens d’r om heen op die boot.
Wat zeg jij?
Insterkrem nou ja dat fotoprogramma op je telefoon, hè.
En ik dacht… nou, moet je horen, je wil niet weten wat ik allemaal dacht.
Maar de strekking van het verhaal was: accepteren Riet.
Het is nu 2021, hè?
Ja, nou ja.
Dan moet het allemaal maar, zeggen we dan.
Eerst die corona.
Nou is iedereen homofiel.

Wacht even, je vader belt me.

Tweede bericht, ontvangen vandaag om 01:07 uur.

Jongen, met je tante Rita weer.
Jullie generatie neemt niet meer op ook hè?
Zo bijzonder.
In mijn tijd nam je gewoon nog op.
Trouwens, dit is nog mijn tijd en ik neem elk nummer op.
Vind ik heel normaal.

Maar ja, wat ik normaal vind hoef jij niet zo te vinden, hè.
En vice versa natuurlijk, kind!
Zo is je tante dan ook wel weer.

Zeg, je vader belde mij dus.
Want ik had hem gebeld over jouw hele situatie.
Weet je wat-ie zei?
Dat kan niet kloppen hoor, moet je echt even je tante over bellen.
Die foto op dat programma dat die gewoon uit 2017 komt?
Dat noem je een… hoe was het nou… een take-back tursdee?
En dat is gewoon met vrienden van jou en niet op die parade in Amsterdam?
Maar je bent wel een nicht?
Of mag ik dat niet zeggen?

Nou, je hoort.
Je tante snapt het niet goed, je moet het echt even uitleggen hoor lieverd.
Hoe het ook zij; we vinden het dus best, jong.

Frans heeft tompoezen gehaald, met die oranje laag d’r op.
Die vond jij de vorige keer ook zo lekker.
Ja Frans koopt die normale niet.
Ook geen roze koeken trouwens.
Maar als jij komt zullen we dat allemaal in huis halen, ja?
Ken je zien hoeveel we je accepteren.

– Stilte –

O ja godverredomme,
gelukkig nieuwjaar, hè.
Krijg niet die kutcorona hoor, dat vind ik zo’n gezeik.
De buurman lag drie weken op het IC, nou ja gaat nog wel goed hoor met ‘m
maar nou ja had je trouwens gehoord van je achternicht Petra, die…

Je kan hier terug naar ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (2/5)’
Of naar het begin ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

2021 is geen ‘beter’ jaar (2/5)

*Note van de auteur
Deel twee komt meestal na deel één.
Ik las ergens dat de jaren twintig van deze eeuw wel eens een callback kunnen worden naar The Roaring Twenties.
Dus ja. Dan kan je maar één ding doen.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het wordt een mystiek feest.

Eerder deze week deed ik mijn postbus open. Dat doe ik eigenlijk nooit.
Een zwarte enveloppe viel tussen een paar reclamebladen vandaan. In goud mijn naam erop.
Tikkeltje pretentieus, maar op een plezierige manier waardoor ik geprikkeld genoeg raakte om het te openen.
Een zwart stuk hard papier, waarop eigenlijk alleen de datum van vandaag stond en een tijd en locatie:
21:30 uur, landweglaan 4.

Ik heb het weggelegd. Er soms even naar gekeken.
Het handschrift herken ik totaal niet en ik twijfel of het goed is bezorgd, maar niemand heeft direct mijn naam, dus dat zal wel de bedoeling zijn geweest.

Na te hebben besloten niet te gaan, het zou wel zonde van mijn tijd zijn, ben ik maar om 20:50 uur in de auto gestapt.
Het duurt precies veertig minuten, dus dan ben ik maar op tijd.
Dat is iets nieuws.
Heeft vast te maken met mijn leeftijd.
Mijn vader zal het volwassen noemen.

O ja, ik rijd tegenwoordig. Dat is je misschien ontgaan in mijn eerdere mails.
Als je die leest.
Je antwoord nooit.
Maar ik heb een vijfdehands auto op de kop getikt, waar ik waarschijnlijk veel te lang in blijf rijden, puur omdat ik niet weet wanneer een auto op is volgens de expert.
Dat weet jij dan weer.

Ik had toch niks beters te doen dan te leren autorijden tijdens de pandemie.
Dat heb ik geweten. Toen reed er haast niemand op de weg en waren de bijzondere verrichtingen niet zo bijzonder. We moesten naar een volgende stad rijden zodat ik kon leren fileparkeren. Nu heb ik nog nooit zo vaak stil gestaan, wachtend op anderen in hun nieuwe dure wagens die ze hebben gekocht van al dat onuitgegeven geld.

De Landweglaan is erg lang, overigens. Twintig kilometer lang met steeds minder goed onderhouden asfalt. Waar op het begin nog wat chique-ogende twee-onder-één-kapwoningen stonden, werden die na een paar kilometer streng afgesneden door steeds dichter wordende bebossing. Ik heb nooit opgelet bij natuurkunde of biologie of welk vak dan ook, dus ik kan je helaas niet vertellen wat voor bomen het zijn. Het interesseert me eigenlijk ook extreem weinig.

Je bestemming bevindt zich aan de rechterkant.
Ik naar rechts kijken.
Een groen hek zonder ook maar enige tierelantijn eraan. Geen familiewapen, geen krullen, gewoon van die rechte spijlen inspiratieloos de grond in geramd. Het is dat ik hiervoor heb getankt, toch niks beters te doen heb vandaag en ondertussen vrij nieuwsgierig ben waar en door wie ik in vredesnaam ben uitgenodigd, dus stap ik uit om te kijken.
Vanuit mijn auto, waar ik naar Dolly Parton luister op het hardste volume omdat het mijn auto is en niemand me vertelt hoe ik me gedraag in mijn eigen auto, had ik niet door wat een enorm geweld aan geluid van aan de andere kant het hek klinkt.

Mensen praten, gillen, lachen. Ik hoor auto’s op grind rijden, deuren worden dichtgeklapt. Hakken die uitglijden over het grind. Om me heen kijkend zie ik nergens in de verre verte andere auto’s of mensen. Waar zij dan vandaan komen en het erf op zijn gekomen is me een raadsel. Misschien geeft mijn app wat anders aan. Ik ben maar naar het hek gelopen, dat heel makkelijk mee gaf zodat ik het open kon zetten.

Ik stap weer in en rijd een lange grindweg op. Een groot landhuis wordt steeds zichtbaarder tussen de bomen door. Er moeten wel honderd auto’s om het huis heen staan, zo absurd druk is het. Het voelt als een soort Gatsby-thema feest. In dat geval heb ik me verkeerd verkleed, maar er stond ook nergens een dresscode.

En dan realiseer ik het me.
Het is het eerste feest na heel lang niet hebben gefeest.
Ik weet niet of het er toe doet wie ons heeft uitgenodigd.
The roaring twenties zijn terug.

Ik ga nu naar binnen. Als het interessant is, mail ik je wel weer. Tenzij je eindelijk aangeeft ze niet meer te willen ontvangen, of een keer reageert.

Je kan hier terug naar ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)

*Note van de auteur
Daar zijn we weer.
Omdat 2020 niet was wat we dachten, hier een positieve noot voor komend jaar.
In vijf delen, want ik hou wel van een traditie.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het is een dystopie

Daar staan we dan.
Op dat grote wit marmeren plein, netjes opgesteld in rijen van dertig.
We moesten allemaal binnen komen met onze armen uitgestrekt, zodat we er zeker van waren
dat we de ander niet aanraakten op weg naar de ceremonie

Aanraking is ten strengste verboden in de openbare ruimtes.
Niet dat we ons er echt aan houden.
Binnen zijn de feestjes achter dikke gesloten deuren waar boekenkasten tegenaan getimmerd zijn.
Zwetende ruimtes waar we allemaal drinken na 20:00 uur en verboden gezelschapspelletjes spelen.
Niet die gezelschapspelletjes.
Nou ja.
Daar kan je voor kiezen.

Als de laatste mensen binnendruppelen, klinkt er een kort melodietje.
Lullig in elkaar geflanst door, zo gaat de roddel, een stagiaire van de minister van Cultuur.
Die stagiaire blijkt wel meer te flansen met lullige dingen, zoals met de minister zelf.

Er komen horde BOA’s, volledig in hun nieuwe groengele strakke motorpak-achtige tenues en elektrische prikstokken, het stadhuis uit. Ze marcheren door de rijen burgers en controleren
op illegale middelen zoals drankflesjes, sigaretten, smartphones en vriendschapsarmbandjes.
Als je te dicht op je buur staat, krijg je resoluut een tik met de stok.
Een oude man die een beetje scheef op zijn wandelstok leunt, probeert met man en macht een beetje rechter te staan, maar voor hem is het te laat.
Een kreet echoot over het plein met als gevolg een paar huilende kinderen.
Duiven vliegen van het dak van het stadhuis.

Na de controle krijgen we allemaal een pak sterretjes in ons handen gedrukt.
Met grote letters staat er ‘STAATSEIGENDOM’ op en in kleine letters alle gevolgen als je het waagt het siervuurwerk mee te smokkelen naar huis.

De mevrouw van de publieke omroep die verslag doet van het feest, roept om dat de burgemeester van onze stad en de minister-president, gevolgd door wat nietszeggende nieuwe ministers, het plein betreden.
Ik sta te kloten om één van de vijf sterretjes uit het lullige irritante plasticje te halen en tegelijk met een aansteker het ding aan te kunnen steken. Ik heb nooit begrepen hoe de anderen dit allemaal doen. Het lijkt of niemand om me heen hier moeite mee heeft.
Misschien moet ik toch beginnen met roken op een illegaal feestje, maar dat is tegenwoordig toch vaak oude, koude, vochtige tabak waarvan je de herkomst niet meer kan traceren.

Net op tijd hoor ik mijn sterretje met gesis aangaan, terwijl de halve regering uit een paar witte auto’s stapt en mijn medeburgers met lichte tegenzin Rollercoaster van Danny Vera zingen, wat sinds vorig jaar het verplichte eindejaarslied is geworden.

De minister-president heft een glas wat zoals wij allemaal denken te weten gewoon dure champagne moet wezen, maar hij voor de vorm standvastig prik-appelsap blijft noemen.

We tellen af van tien naar nul, ook al is het pas tien voor acht ’s avonds op deze druilerige 31 december. Ze willen er hier zeker van zijn dat je op tijd weer thuis bent, half wetende dat ongeveer veertig procent van deze mensen straks zich te goed doet aan alles wat we ooit normaal vonden.

Ik heb gehoord dat mijn overbuurman aan een frituurpan is gekomen, zodat hij oliebollen kan proberen te maken. Een paar van mijn overgebleven vrienden gaan naar een cocktailkelder.

Zodra we allemaal zo hard en blijmoedig als we kunnen het cijfer nul hebben geroepen, mogen we zien hoe de regeringsleden elkaar knuffelen en drie zoenen geven. Zij zijn de enige gevaccineerde mensen tot nog toe en het is volgens de wet nu weer een nieuw jaar.

Here we go,
on this rollercoaster life we know.
With those crazy highs and real deep lows.
I really don’t know why.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

Lekkere vrienden

*Note van de auteur
Zoals ik al eerder schreef, komt er soms zo’n zin in je op
die je bij blijft. Daar moet je dan iets mee doen.

Dat was nu met ‘ik hoop dat mijn vrienden lekker smaken’.
Geen idee waarom.

Volgende keer kom ik weer met iets vrolijks, beloofd.

De straten van mijn verblijfplaats leeg
De mensen al lang vertrokken
Ik werd wakker onder puin
geen herinnering van hiervoor
En een bonkend hoofd vol ruis

Geen idee van waar of wat
Maar wel van dorst en honger

Mijn keel gortdroog
Mijn tong karton
Mijn bril kapotgeslagen
Ik ben moeilijk opgestaan
en ben maar wat gaan lopen

Een uitgestrekte vlakte waar niemand op me wachtte
geen vogel in de lucht geen mieren op de grond
geen vocht in mijn lijf om nog te zweten

Over voedsel dacht of droom ik
het verschil kon ik niet duiden
of ik liep of lag of kroop
of de zon scheen of het waaide

ik gaf het op, ben blijven liggen
tot ik zachtjes voelde tikken
van water uit het ritme van de lucht
een kommetje gemaakt van mijn handen
om dankbaar uit te drinken

Al was het maar een miezerbui
dat kon me niets meer schelen
het gaf me kracht om op te staan
en mijn reis weer voort te zetten

Toen ik na lange dagen
Aankwam bij een plek vol leven
Liep een man mij tegemoet
En riep een naam die ik bezat
Hij raakte mijn emotieloze lijf stevig vast
Ik voelde zijn tranen mijn schouder raken
handig dacht ik nog, om straks eens op te drinken.

Vrienden, zo zei hij dat, vrienden hebben hier verzameld
Hoe ik dit had gevonden

En ik had toch maar één gedachte
Na het water uit de lucht
Die mijn gevoel deed kraken
Vrienden, zo dacht ik dat, ik hoop dat mijn vrienden lekker smaken.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

Net als Dolly Parton

*Note van de auteur
Gewoon even iets korts. Voor de heb.

Toch een zekere tijd geleden toen ik jonger was
En mijn wensen nog geheim
Zou ik het liefst al ouder zijn
Want die wensen waren voor veel later pas.

Ik wilde slank en blond zo lekker door het leven gaan
Bewapend met mijn woorden en een poot om op te staan
Dan zou ik de harde werker een hart onder de riem steken
En ieders’ gebroken hart zou door mijn taal verbleken
Over mijn nederige opvoeding zou ik dan vertellen
En de liefde van mijn leven komt mij dan vergezellen

Net als Dolly Parton zou ik dapper durven zingen
Met persoonlijke verhalen en grappen over mijn gelaat
Kan ik mensen met elkaar verbinden
Zelf ben ik dan een gelukkig mens
Die zijn zorgen los kan laten.

Mijn hartstochten eer aan gedaan
Door weemoedig terug te kijken
Bedanken voor de goede zorgen
Met gele rozen uit te zwaaien

Ik vertel dan met voorzichtig en met onhandigheid
Over mijn nieuwe kansen die ik op de tafel heb verspreid
Dan zou ik mogen zeggen dat er nog voldoende kracht is
Al ben ik als een kringloopwinkel toch niet meer zo vers
En aan elkaar gestikt als een multikleuren vest
Denk dat ik wel genoeg kan geven, of ik doe mijn best.

En net als Dolly Parton zou ik dapper durven zingen
Over mijn hoop en zorgen en meer van dat soort dingen
Dat ik met een knipoog en positieve woorden
Rustig kan gaan slapen
En mijn zorgen los kan laten.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

Tante Coroon

*Note van de auteur
Om de druk van de ketel te halen, een grappig gedichtje. Ofzoiets.

Op Servaasstraat nummer tien
Daar staat een erg kil gebouw
Op de derde bovendien
Woont een akelige vrouw.

Het is Tante, zo heet ze volgens moeder,
en ze woont daar al een lange poos
ze doet niets voor niemand niet, dat loeder
en haar gezicht staat immer op standje boos.

Ik wil niet naar haar toe, dus onder best wat dwang
Zie ik haar eens per maand een uur
Ze drukt een prikkelende zoen, zo hard ze kan, op mijn net geschoren wang
Dan kijkt ze naar me, ò zo zuur.

Die Tante is van ons allemaal,
Onze eigen Tante Coroon.
Het is een ellendig mens met idem verhaal,
en na haar bezoek wassen we onze handen helemaal schoon

Toch is ze slim en slinks als de dood
Ze maakt je soms ontzettend ziek
Laat je achter in ademnood
En is een aanslag op je fysiek.

Tante Coroon, voluit Corona,
Geniet vol van haar mondiale faam
Want van Wuhan tot Barcelona
Fluisteren mensen bang haar naam.

’t Is aan ons de taak haar te negeren
En niet meer op bezoek te gaan
Dus laat haar belletjes maar gaan
Als we niet bemoeien
zal ze creperen.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

Quasiquarantaine

*Note van de auteur
O, jongens…
Ik kon dit even niet laten.

Welkom in ons mooie vlakke landschap
Er zijn hier zoveel mensen
Op een heel klein stukje grond
Vergis je alleen niet; we zijn sterk en gezond.

We zijn een heel erg nuchter volk
Iedereen mag hier doen wat-ie goeddunkt
Met het gebruik van je gezonde verstand
Wordt ons aangeraden binnen te blijven
En een beetje pas op de plaats.

Dat gebeurt natuurlijk niet zonder slag of stoot
Er mag hier zelfs dan een beetje worden geprotesteerd
Zo open en vrij zijn we dan ook wel weer.

Ja, we zijn een evenwichtig land.
Goed kan niet bestaan zonder kwaad
En gehoorzaamheid gaat altijd hand-in-hand
met een paar hakken in het zand.

Zo wordt het binnenblijven een heel hip iets
En quarantainetips- en vlogs springen als
virusdeeltjes uit de grond.
Terwijl we ook het park in gaan
want quarantaine pakt niet onze gezelligheid af

We zijn zo goed in dingen half doen
in het land van schijn tolerantie
hebben we nu een nieuwe regel
en zonder enig gêne
zetten we onszelf dus nu
In quaisquarantaine

Doe wat je zegt te doen
En denk eens aan de ander
Die je zonder het zelf door te hebben
In een ziek persoon verandert.

Wees één, beweeg als één orgaan
En gebruik verdorie je verstand
Laat dit virus nou niet winnen
Houdt dus echt even afstand.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)

Standaard

Klaagzang van een Diva

*Note van de auteur
Laatst ging ik voor het eerst naar carnaval.
Dat was best leuk, hoor.
Het personage dat ik belichaamde vroeg alleen om een bepaald gevoel.
Dat gevoel vingen we in meerdere foto’s, en nu ook in deze tekst.

Een klein paradijs
Dat is alles wat ik vraag
Waar ik mijn lage hakjes uit kan schoppen
En languit met een boek dat ik niet lezen zal.  

Er is hier geen plezier
Geen joie de vivre, zo u wil,
Dit moet een feest zijn, zo verneem ik.
Maar ik mis het ronkende geluid van een golfslag op zee
En halfnaakte mannen met drinken voor mij.

Mijn haar zit daar beter, een sjaaltje erin
En een zonnehoed- klep en brilcombinatie
Die de aangename zon verzachten in mijn visage
Een klein paradijs
Of vraag ik dan teveel

Ik heb het koud
Ik heb het nat
Ik ben niet gemaakt voor mensen
Die winters zijn toch niks voor mij
En een klein paradijs
Is toch mijn ideaal.

Een cocktail in mijn hand
Een parasolletje aan de rand
In plaats van een blikje bier
Wat doe ik in godsnaam hier

Nu kijkt die mevrouw daar mij aan
Straks komt ze nog naar me toe
Die moet zeker ook nog een foto
Oh, was ik maar ergens anders geboren.

Daar hang ik heerlijk over mijn balkon
In zonnig stadje X
Mijn onderbuurvrouw doet de was
Mijn straat straalt als een ansichtkaart
Het kleine paradijs
Zo ver weg van deze plek.

Maar ik sta hier
En het is zo koud
Zelfs mijn nerts beschermt niet meer

Nee, ik ben niet zuur
Ik ben geen onaardig personage
Kijk om je heen
Dit is toch geen plek voor mij.

Nou zullen we het krijgen
Een praalwagen komt langs.
Het is verdorie ijskoud.
Lieve mensen, een eiland klinkt zo fijn.

Mijn haren zijn nat
Mijn blik is van ijs
O, was ik maar in mijn klein paradijs.

Met de vriendelijke groeten van Welleke
Standaard