*Note van de auteur
Zoals ik al eerder schreef, komt er soms zo’n zin in je op
die je bij blijft. Daar moet je dan iets mee doen.

Dat was nu met ‘ik hoop dat mijn vrienden lekker smaken’.
Geen idee waarom.

Volgende keer kom ik weer met iets vrolijks, beloofd.

De straten van mijn verblijfplaats leeg
De mensen al lang vertrokken
Ik werd wakker onder puin
geen herinnering van hiervoor
En een bonkend hoofd vol ruis

Geen idee van waar of wat
Maar wel van dorst en honger

Mijn keel gortdroog
Mijn tong karton
Mijn bril kapotgeslagen
Ik ben moeilijk opgestaan
en ben maar wat gaan lopen

Een uitgestrekte vlakte waar niemand op me wachtte
geen vogel in de lucht geen mieren op de grond
geen vocht in mijn lijf om nog te zweten

Over voedsel dacht of droom ik
het verschil kon ik niet duiden
of ik liep of lag of kroop
of de zon scheen of het waaide

ik gaf het op, ben blijven liggen
tot ik zachtjes voelde tikken
van water uit het ritme van de lucht
een kommetje gemaakt van mijn handen
om dankbaar uit te drinken

Al was het maar een miezerbui
dat kon me niets meer schelen
het gaf me kracht om op te staan
en mijn reis weer voort te zetten

Toen ik na lange dagen
Aankwam bij een plek vol leven
Liep een man mij tegemoet
En riep een naam die ik bezat
Hij raakte mijn emotieloze lijf stevig vast
Ik voelde zijn tranen mijn schouder raken
handig dacht ik nog, om straks eens op te drinken.

Vrienden, zo zei hij dat, vrienden hebben hier verzameld
Hoe ik dit had gevonden

En ik had toch maar één gedachte
Na het water uit de lucht
Die mijn gevoel deed kraken
Vrienden, zo dacht ik dat, ik hoop dat mijn vrienden lekker smaken.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)