*Note van de auteur
Daar zijn we weer.
Omdat 2020 niet was wat we dachten, hier een positieve noot voor komend jaar.
In vijf delen, want ik hou wel van een traditie.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het is een dystopie

Daar staan we dan.
Op dat grote wit marmeren plein, netjes opgesteld in rijen van dertig.
We moesten allemaal binnen komen met onze armen uitgestrekt, zodat we er zeker van waren
dat we de ander niet aanraakten op weg naar de ceremonie

Aanraking is ten strengste verboden in de openbare ruimtes.
Niet dat we ons er echt aan houden.
Binnen zijn de feestjes achter dikke gesloten deuren waar boekenkasten tegenaan getimmerd zijn.
Zwetende ruimtes waar we allemaal drinken na 20:00 uur en verboden gezelschapspelletjes spelen.
Niet die gezelschapspelletjes.
Nou ja.
Daar kan je voor kiezen.

Als de laatste mensen binnendruppelen, klinkt er een kort melodietje.
Lullig in elkaar geflanst door, zo gaat de roddel, een stagiaire van de minister van Cultuur.
Die stagiaire blijkt wel meer te flansen met lullige dingen, zoals met de minister zelf.

Er komen horde BOA’s, volledig in hun nieuwe groengele strakke motorpak-achtige tenues en elektrische prikstokken, het stadhuis uit. Ze marcheren door de rijen burgers en controleren
op illegale middelen zoals drankflesjes, sigaretten, smartphones en vriendschapsarmbandjes.
Als je te dicht op je buur staat, krijg je resoluut een tik met de stok.
Een oude man die een beetje scheef op zijn wandelstok leunt, probeert met man en macht een beetje rechter te staan, maar voor hem is het te laat.
Een kreet echoot over het plein met als gevolg een paar huilende kinderen.
Duiven vliegen van het dak van het stadhuis.

Na de controle krijgen we allemaal een pak sterretjes in ons handen gedrukt.
Met grote letters staat er ‘STAATSEIGENDOM’ op en in kleine letters alle gevolgen als je het waagt het siervuurwerk mee te smokkelen naar huis.

De mevrouw van de publieke omroep die verslag doet van het feest, roept om dat de burgemeester van onze stad en de minister-president, gevolgd door wat nietszeggende nieuwe ministers, het plein betreden.
Ik sta te kloten om één van de vijf sterretjes uit het lullige irritante plasticje te halen en tegelijk met een aansteker het ding aan te kunnen steken. Ik heb nooit begrepen hoe de anderen dit allemaal doen. Het lijkt of niemand om me heen hier moeite mee heeft.
Misschien moet ik toch beginnen met roken op een illegaal feestje, maar dat is tegenwoordig toch vaak oude, koude, vochtige tabak waarvan je de herkomst niet meer kan traceren.

Net op tijd hoor ik mijn sterretje met gesis aangaan, terwijl de halve regering uit een paar witte auto’s stapt en mijn medeburgers met lichte tegenzin Rollercoaster van Danny Vera zingen, wat sinds vorig jaar het verplichte eindejaarslied is geworden.

De minister-president heft een glas wat zoals wij allemaal denken te weten gewoon dure champagne moet wezen, maar hij voor de vorm standvastig prik-appelsap blijft noemen.

We tellen af van tien naar nul, ook al is het pas tien voor acht ’s avonds op deze druilerige 31 december. Ze willen er hier zeker van zijn dat je op tijd weer thuis bent, half wetende dat ongeveer veertig procent van deze mensen straks zich te goed doet aan alles wat we ooit normaal vonden.

Ik heb gehoord dat mijn overbuurman aan een frituurpan is gekomen, zodat hij oliebollen kan proberen te maken. Een paar van mijn overgebleven vrienden gaan naar een cocktailkelder.

Zodra we allemaal zo hard en blijmoedig als we kunnen het cijfer nul hebben geroepen, mogen we zien hoe de regeringsleden elkaar knuffelen en drie zoenen geven. Zij zijn de enige gevaccineerde mensen tot nog toe en het is volgens de wet nu weer een nieuw jaar.

Here we go,
on this rollercoaster life we know.
With those crazy highs and real deep lows.
I really don’t know why.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)