*Note van de auteur
Dit jaar maakte ik 2 keer een soort parodie op een podcaststijl.
En dacht; daarmee kan ik ook nog wel het jaar mee uit.
Zodoende.

2021 is geen ‘beter’ jaar, het is voer voor kunst.

De nacht bleef als een sluimerende moordenaar hangen
over de ochtend en middag, tot hij weer mocht toeslaan.
Het is voor ons weer duidelijk wie ook dit jaar zal zegevieren.
De nacht, dus.
Met al hen donkere hoekjes, verloren hoop en achter elk kastje een potentieel monster.
Als we geluk hebben,
wat we niet meer veel hebben,
maar als we geluk hebben,
schijnen er soms wat sterren boven onze hoofden.
Die verlichten wat er nog wel is.
Waarna we daar als lijkenpikkers op af rennen.
Om, zoals vrouwen in Amerikaanse series in grote warenhuizen met uitverkoop,
te vechten om nutteloze objecten, vervlogen dromen en vlagen van uitzicht.

Terwijl in de blijvende nacht de wanhoop regeert en de lievelingswoorden van menig collega als prostituee en spraakmakende moord of onopgelost mysterie de termen zijn van het nieuwe gewelddadige leven.

En temidden van al dit geweld,
van deze vreselijke apocalypse,
sta ik.
Ik ben theatermaker.
En ik maak nu podcasts.
Waarom?
De echte reden zal ik nooit vertellen, of misschien wel uit ‘relatableness’.
Dat is Engels voor herkenbaarheid, dat blijkt beter te werken om de jeugd aan te spreken.
Zo hop ik van de hak op de tak, om je voor te zijn, zodat jij zelf niet te lang blijft hangen
bij de aspecten van mijn verhaal zonder conclusie.

De ware reden van mijn nieuwe werk, want om het een hobby te noemen is uit den boze,
dan geef ik de politiek gelijk en dat kunnen we nu even niet gebruiken.
De ‘we’ in deze is de culturele sector, voor wie ik spreek sinds ik mijn podcast maak.

maar de ware reden is dat het kán.
Ik kan het.
En dat ik het kan, betekent niet dat iedereen het moet doen.
Concurrentie is moordend, maar mijn concept is het belangrijkst.
Mijn doel? Mijn doel is om mensen te informeren.
Ik ben een literaire verslaggever van een ramp.
De ramp?
Wijzelf.

Wij, de gehele mensheid, die nu met die afschuwelijke mondbescherming pijlen moet volgen in Supermarkten, waar we ons allemaal kwaad om maken. Niemand wil zich betutteld voelen, maar we laten ons betuttelen. Zo spreken de mensen die ik spreek over deze ramp, terwijl ik tegen de richting in pijlen volg om die mensen uit te dagen. Want ik ben een goede verslaggever. Ik weet waar het drama ligt en ik zoek het op. En als ik het niet vind; creëer ik het.
Allemaal voor de content.
Een woord wat je niet meer mag zeggen, maar dat ik graag in mijn mond neem.
Want naast verslaggever, ben ik ook graag recalcitrant.
Terwijl mijn stijl in een zee van dezelfde monotone stemmen zwemt, waar alleen mijn vrienden nog naar luisteren.

Mijn artistieke vrienden, die ik zo lief heb.
Met wie ik oesteravonden organiseer, boekenclubs mee begin en via Zoom of andere corona-media een stukje speel.
Allemaal op anderhalve meter afstand.
We doen dat niet, maar als je het zegt klinkt het verantwoord en als de waarheid.

De rest van mijn vrienden, de niet-creatieven en mijn familie.
Die ik niet per se lager inschat, maar gewoon ‘anders’.
Zij hebben hun kwaliteiten elders liggen.
Die ik niet meer ‘normalo’s’ mag noemen,
die hoeven niet te luisteren.
Voor hen maken we geen content.

Voor hen maakt de commerciële al genoeg.

En zullen dat blijven doen.

Terwijl wij hier wegkwijnen in de naam der kunst en niet zien hoe bubbelig wij bezig zijn.
Want ik ben op avontuur.
Ik ben op een missie.
Uiteindelijk, misschien over vijf of tien jaar, zal er iemand zijn die zegt.
Heb je die podcast gehoord over die jongen die in 2021 vastlegde hoe vreselijk de mens is in tijden van crisis?
Die was bijzonder.
verouderd, hoor, maar wel bijzonder.
Wat zal hij nu doen?

En het antwoord zal in vele formaten te verkrijgen zijn, maar zal in essentie klinken:
Niet meer relevant.

Je kan hier terug naar ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (4/5)’
Of naar het begin ‘2021 is geen ‘beter’ jaar (1/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)