*Note van de auteur
Dit is dan, zoals we dat zeggen in de business,
by popular demand.

(ik heb de tekst eerst uitgeschreven, dus die kan je hieronder nalezen. Als je dat wilt, of de audio niet wilt horen.)

Wanneer ik mijn leven wil doorzetten als normaal persoon, merk ik dat het niet meer kan.
Het is te laat om nog op te staan als regulier wezen en mijn dag te beginnen zonder te denken aan mijn nieuw gewonnen faam.

Onwetend van talent ben je tot het is aangeboord. 
Die diepgewortelde passies en kunde die in de vezels van de constructie van je lijf zitten.
Die je levenslang kan zoeken en misschien nooit vinden zal.
Of wel
Maar dat het dan te laat is en je nooit meer tafelgast kan zijn bij een praatprogramma, omdat je wat belangrijks hebt bereikt als het maken van een stukje tekst, het opnemen en op het internet te plaatsen.

Aangeboord is mijn talent.
En geboren is mijn platform.

Als ik geen, zoals mijn fictieve versie van mijn moeder zal zeggen, kop had gehad voor op de radio.. waren er hoogstwaarschijnlijk onderwijl memes van mij gecreëerd.
Memes.
Dat is een internet-term voor een foto met een ironisch tekstje.
Zoals een foto van Marco Borsato die sip met een koffer uit een huis wegloopt met de tekst ‘Zelfs de Hond lust er geen brood meer van’.
En dat is dan grappig. Of zoiets.

Maar nee. Dankzij mijn podcastdebuut..
Of tenminste.
Als serieus podcastmaker met theatermaak-achtergrond, bescheiden kunstenaarschap..
Want je kan nooit het één doen zonder het ander te willen verkwanselen.
In de huidige maatschappij moet men ten alle tijden alle opties willen openhouden, tegelijkertijd moeten kiezen voor één specifiek en uniek aspect van zichzelf dat hen identificeert als
Die jongen met die monotome stem van die audio-file waarvan ik de helft maar kan volgen.
Goed, ik dwaal af.
Fijn hè.
(het is de stijl)

Dankzij mijn podcastdebuut ben ik ineens een nieuw persoon.
Een beter persoon.
Een persoon die kan zeggen op feestjes
Ik heb één kleine podcast van vijf minuten.
En een ander.
Maar die valt buiten dit deel van mezelf dus zal ik niet noemen.
Omdat het Cheryl heet en over Gooische Vrouwen gaat.
Dat mensen dan zeggen
‘Oh.
Wat concreet.
Fantastisch.
Mijn man Hans, Hans staat daar zo bij de boekenkast uit z’n neus te peuteren
Mijn man Hans heeft ook een hobby.’

Nou ja.
Zulke gesprekken.

En ik zal trots zeggen ‘wat goed voor Hans maar dit is waar ik vier jaar voor heb gestudeerd.’
En ik ga mysterieën… mysteries….. mystieke zaken oplossen.
Zoals wat?
Dan weet ik dan nog niet.
Maar ik heb er in ieder geval de toon voor gevonden.
En dat geeft vaste voeten aan de aardbodem.

Het zal louter voer zijn voor mijn ziel. Benzine voor mijn mentale motor.
Want straks ben ik niet meer die jongen van één kleine podcast van vijf minuten.
Maar van twee.
En dat is een stap richting reguliere content creatie.

Dat is een stap richting een following.
Dat is een Internet-term voor mensen die je dan volgen.

En voor ik het weet moet ik na een lange mythische reis een gouden vervloekte ring in een vulkaan gooien.

Wie weet.
Het leven van een huis-tuin-en-keuken mysterie journalist kan immers raar lopen.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)