*Note van de auteur
Met iets vrolijks komen, had ik beloofd…
Goed.

Ik was naar een podcast aan het luisteren en ik irriteerde me ineens mateloos aan de ‘podcast stijl’ in Nederland. Of in ieder geval van sommige makers.

En toen dacht ik ‘if you can’t beat them, make fun of them’.

Dus dat deed ik.

(ik heb de tekst eerst uitgeschreven, dus die kan je hieronder nalezen. Als je dat wilt, of de audio niet wilt horen.)

Zittend op mijn bank pak ik mijn mobieltje. Ik heb een iPhone X, of tien hoe je het ook noemt. Ik ben een smartphone-gebruikende Millennial en hoewel ik voor dit medium wil overkomen als volledig wereldvreemd, kan ik het niet laten om er iets hips bij te pakken. Ik scroll en tik mijn record-app open. Of zoals die nu heet. Dictafoon. Het is niet veel, maar het neemt op en dat is voor nu voldoende.

Ik praat alsof ik heb geleerd dat ik langzaam moet praten om over te komen voor dit medium. Eigenlijk klink ik vooral eenzaam en zwaar, omdat het leven vol eenzame en zware momenten zit en dat mag je ook best horen. Ook is het lastig om zulke lange zinnen goed uit te spreken.
Gedacht heb ik. Over het leven, over zingeving, over nietszeggende kleine mysteries zonder eind of genoegdoening bij de climax. Maar vooral over mezelf. En mijn stem.

Ik zet hem in om deze tekst, die ik voor mijn podcast heb geschreven, omdat ik een goed idee had over iets eigenaardigs alledaags, om deze tekst dus, voor te lezen. Mijn moeder zei altijd als ik langzaam genoeg sprak en mijn stem iets lager inzette dan normaal, ik een vrij erudiet stemgeluid zou hebben voor op de radio. Podcasts bestonden nog niet en gezien ik uit Utrecht kom en men blijkbaar waarde hecht aan roots en klank zei mijn moeder eigenlijk ‘joachie as je langzoamer proat ken ik je verstoan, je heb een kop voor op de roadio.’.
En eigenlijk zei mijn moeder dat geen eens.
Maar het creëert een beeld van mij dat haaks staat op de stem die je nu hoort.
Om te laten horen dat ik ben gegroeid.
Ik ben nu een kunstenaar, of theatermaker van origine. En die praten nou eenmaal zo.  

 Om mijn verhaal kracht bij te zetten, maak ik, bijzinnen vol grappig overkomende eigenzinnige zinsconstructies, mijn eigenlijke verhaal zo poëtisch mogelijk. Zodat je samen met mij de draad kwijt raakt, maar wel je fietstocht vol kan maken met andermans woorden.
Ik vertel iets over mijn jeugd.
Mijn jeugd, zo lang geleden. Omdat het mid-jaren negentig was en ik bijna dertig ben en ik mezelf serieus wil nemen dus nu volwassen genoeg moet blijken om een jeugd te hebben waar ik vol melancholie over vertel.
Over mijn straat in een buitenwijk van Utrecht.
Over een boom.
Een dikke kastanjeboom die op het plantsoentje stond.
Ik gebruik het woord plantsoentje in plaats van grasveld of gewoon plantsoen.
Want dat is interessanter.
En past bij de stijl.

Je hebt misschien niet door hoe raar of gemaakt ik klink. Alsof ik in een post-apocalyptische wereld ben beland waar je alleen nog maar vrij emotieloos mag vertellen, want de luisteraar moet zelf een beeld maken, maar je mag wel met de vreemdst persoonlijke eigenaardigheden komen. Want dat is dan weer interessanter en past bij de stijl.

Maar dan ga ik een vraag aan iemand stellen.
Kom ik bij iemand binnen.
Hoor je een deur opengaan en mij in een stem die op de mijne lijkt zeggen
‘hey wat –smak – leuk –smak- om –smak-  je weer te zien zeg’
en dan hoor je een andere stem, een heel normale stem zeggen dat het ook zo is.
‘nou ik vind het echt heel leuk, zeg wil je koffie?’
Die persoon heeft niet door dat ik alleen ben teruggekomen om een podcast op te nemen.
Omdat ik nu huis-tuin-en-keuken mysterie journalist ben voor mijn podcast.
Omdat ik een verhaal wil vertellen.
Omdat ik.. wil weten.. waarom.

En dan hoor je dus.
Hoe gek dat eigenlijk is.
Dat ik zo praat.

Ik draai het geluid van het gesprek ook eerder weg, omdat ik alleen wil dat je weet dat dit echte mensen zijn en echte verhalen. Maar eigenlijk wil ik het vertellen in mijn unieke bewoording.

Omdat het mijn podcast is.
En omdat ik verliefd ben op mijn eigen stem.
Op deze manier.
Totaal ontvreemd van mijn eigenlijke natuurlijke stem.
Een podcaststem.
Voor mijn podcasttekst.

In mijn stijl.
Want dat is interessanter.
Waarom?
Geen idee.

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)