*Note van de auteur
Het is bijna zover. De 2010’s zijn voorbij.
Gezien dat klinkt als een ding, heb ik een vijftal teksten gemaakt over dit
schijnbare fenomeen.

Dit is de derde daarvan.

2020 is geen jaar, het is nog onbekend

Achter mij ligt een veld gevuld met verleden.
Emoties en mensen
Momenten en steden
Ingewikkelde fases, afgekloven nagels
Goede tijden en wat mindere
Vakanties, huizen, fietswrakken en rafels.

Ik kijk nog even, voor ik het kwijt raak
Mijn blik wil zich niet naar voren richten
Kijk daar, een leuke herinnering
En op die tafel liggen allerlei lieve berichten.

Is dat mijn jeugd, daar zo stil in het gras?
Of mijn jongere jaren, hoe ik het ook noemen moet
Hoopjes van mij of in ieder geval van wat was.

Niet mogen vergeten dat ik hier nog ben
Ik ben geen ander, geen nieuw leven of mens
Ik ben mezelf en dat veld gaat niet weg
het is meer dat ik niet alles herken.

Tussen heuvels van flarden en stormen van toen
Vind ik mezelf in hoeken, maar ook trots
Niet uitgelezen boeken, drankgelag en zonnige dagen
En overwin ik mijn falen en daar.. ligt.. een schoen?

Als ik dan toch even snel vooruit durf te kijken
En mijn evenwicht verlies vanwege onzekere tijden
Dan raakt mijn hoofd veel te snel vol met water

Want vooruit gekeken is er geen veld meer
Of zal het ook niet worden
Maar wat het dan is, mijn zicht wordt al troebel
Dat wordt bepaald op een andere keer.

Wat ik zie is nog danig onaangetast
De onzekere mist van de morgen
Ik leg mijn hand op iets nog te ontdekken
En zet mijn voeten de mist in, pas voor pas

Ik kijk om me heen en zie louter melkglas.

Het enige wat ik dan kan doen is door blijven lopen
De mist zal wel optrekken
Dat blijf ik dan hopen.

Terug naar ‘2020 is geen jaar (1/5)’
Of terug naar ‘2020 is geen jaar (2/5)’

*note van de auteur
Vind je dit overigens een leuke tekst?
Ik heb er nog veel meer. Die vind je bij de rest van de teksten.

Vind je het zelfs heel leuk?
Deel het, of laat het me weten. Vind ik enig.

(sorry voor al het vinden. Vind ik ook wat van)